Παν, Κάλος,

                                     29/03/2012


Στου Πανκάλου την μύτη, στη ράχη
προχωρώντας μια κλώσσα μονάχη
τσιμπολογάει το κάθε σπυρί
που γεννάει η μύτη αυτή.

Ένα δυο σπυρομύτια ακόμα
θα χορτάσει το βρωμικό στόμα
και όταν πέσει η πείνα σε κώμα
στου κοκόρου θα πει το αυτί.

Κοκορά μου τι όμορφο σώμα
τι ποδάρες τι νύχια με βρώμα
δεν με βλέπεις που έγινα πτώμα
για του κεφαλιού σου το ωραίο λειρί.

Και εκείνος περηφάνια γεμάτος
στα ουρανιά θα κοιτάξει ο γάτος
κι όταν νομίσει ότι είναι μονάχος
θα πηδήσει ένα ακόμα σκαλί.

Τότε ο Πάνκαλος φαγούρα θα έχει
και η μύτη συνεχεία θα τρέχει
και επειδή λένε ότι έτσι πρεπει
με το χέρι θα σκουπιστεί.

Στου Πανκάλου την μύτη,στη ράχη
προχωρώντας μια κλώσσα μονάχη
ψάχνει για τον κόκορα που 'χε λειρί
και την άφησε με αυγό δίχως τιμή.


                      ΕΡΓΟ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΟΥΚΟΥΤΖΕΛΗ ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

                                            Σπηλιώτης Σωτήρης