22/01/2012
Πόσος μοναχικός κόσμος,
σιγοκαίει στο καμίνι της θλίψης,
αργά καταλαβαίνει το σφάλμα
ίσως ποτέ.
Μικρές εξουσίες μας χαϊδεύουν
από μικρά παιδιά τα μυαλά μας
κι αν ποτέ μεγαλώσουμε
γινόμαστε δυνάστες.
Πόσες απλές αλήθειες ,
χάνονται στα νερά της φωτιάς
φλογισμένα αισθήματα πνίγονται,
στο πληγωμένο εγώ του χρόνου.
Πόσες μοναχικές πληγές
μιλάνε για αγάπη και ιδέες
χάνοντας ένα ολόγιωμο φεγγάρι
από μια πέτρα που πέφτει,
στην θάλασσα των αισθημάτων.
ΕΡΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΠΟΥΡΓΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου