30/01/2012
Σίγουρα κρίνω και λιγάκι
τον εαυτό μου
κι ειρωνικά χαμογελώ
κάθε φορά, όταν η σκέψη σου
γυρίζει στο μυαλό μου
και ξανά θυμάμαι τα όνειρα
στα πορφυρά τα δειλινά.
Ποσό μυαλό μας περισσεύει
όταν ο διαβολάκος
με του έρωτα μας κυριεύει
την αγνή μορφή;
Ιππότες, δράκοι
και σαλπίσματα αγάπης
έχουνε τότε στην ψυχή ίδια τιμή.
Ποσό στ' αλήθεια
η αγάπη ξεθαρρεύει,
η σκέψη σε κύματα
πελάγου καβαλά,
λιονταριού γίνεται η καρδία μας
θεριεύει και προδομένη έπειτα
πόσο πονά...
Σίγουρα κρίνω και λιγάκι
τον εαυτό μου κι ειρωνικά
χαμογελώ κάθε φορά,
όταν η σκέψη σου
γυρίζει στο μυαλό μου
και ξανά θυμάμαι
τα όνειρα στα πορφυρά
τα δειλινά.
ΕΡΓΟ ΧΩΡΕΜΗ ΜΑΡΙΑ Σπηλιώτης Σωτηρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου