19/11/2012
Μια ανάσα στο παράθυρο
άφησε θολό σημάδι,
κοίταζες από ΄κεί τ άπειρο,
και θόλωσες το τζάμι.
Εψαχνες μου ΄πες ένα αποτύπωμα,
ένα μακρινό ταξίδι σ΄αστέρι
κι ονειρευόσουν
μόνο με λέξεις χωρίς εικόνες,
άγνωστα για ΄σένα μέρη.
Μια ανάσα κι όταν κοίταξες
είδες αχνά στο θολωμένο τζάμι
μια άγνωστη μορφή σ΄ έβλεπε
απόμακρη, αυστηρή, περίεργη,
απ΄ τη μαγική πνοή φερμένη.
Απόγευμα, καθώς τα σκούρα
χρώματα αγκάλιαζαν
από μια Δύση που ΄ταν
από σύννεφα κρυμμένη.
Εσύ τρόμαξες απ΄ το φάντασμα
που ΄δες στο είδωλο
του παραθύρου σου
την σκιά την θολωμένη.
Τραβήχτηκες, αυτή εξαφανίστηκε
τρόμαξε ίσως η σκιά σου παραπάνω,
απ΄ τα δικά σου όνειρα που ΄σβησαν,
απ΄ αυτά που ΄χεις σίγουρα
κι εγώ δεν φτάνω.
Σπηλιώτης Σωτήρης
Σπηλιώτης Σωτήρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου