Αγάπη..http://www.blurb.com/books/5045801

                                                                             23/10/2012

Αγάπη.

Είσαι μοιραία αλλά
αν δεν μπορείς 
να δώσεις αγάπη,
δεν έχεις να δώσεις τίποτε.
Η αγάπη είναι
κεραυνός, αστραπή, βροχή
έχει την μυρωδιά 
της βροχής το φθινόπωρο
όταν όλα ησυχάζουν ,
παίζοντας με τα χρυσοκόκκινα
χρώματα της φύσης.
Όταν λες ξεδιάντροπα 
στ΄ αυτί του αγαπημένου
έλα, σε θέλω
έλα, να σ΄ αγκαλιάσω 
έλα,  να σφίξω το κορμί σου πάνω μου. 
Να κλέψω την γλυκιά σου ζέστη
και να αποδιώξω τον χειμώνα,
που πάει να μας αγκαλιάσει. 
Έλα να κάνουμε έρωτα,
στο παλάτι μας.
Σ΄ εκείνο το ξεχασμένο 
καλύβι μέσα στο δάσος,
που τα χρώματα 
σκεπάζουν με καφετιά χρυσά
και κόκκινα φύλλα την σκεπή μας ,
τον ουρανό μας, 
μην αφήνοντας ακόμα
την λευκή σιγαλιά του χιονιού
να μας κρύψει, 
από τα βλέμματα της φύσης.
Βρέχει ή δεν βρέχει,
τ΄ άλλα είναι ψιχάλα ή καταιγίδα.
Η αγάπη είναι χιόνι στη ψυχή,
πάγος, ανεμοθύελλα 
που σε καίει ισχυρή.
Τ΄ άλλα δε μας πάνε σε κορφές,
είναι θύελλες απλές.
Η αγάπη είναι 
όταν πάθος σιγανό
σου κυριεύει το μυαλό
όταν όλα στην ζωή,
είναι μια σκέψη μοναδική.
Πως θα είσαι πιο κοντά
στην ανθρώπινη φωτιά
που σε καίει σαν Θεός,
όταν δεν είσαι μοναχός.
Τ΄ άλλα δεν είναι αγάπη.
Αλλά μια μοιραία αυταπάτη.

                             Σπηλιώτης Σωτήρης

                    ΕΡΓΟ ΜΑΙΡΗ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΗ

Στο περιθώριο της Ελπίδας...

                                                                        22/10/2012


Ξεχάσαμε τις ελπίδες
τ΄ αύριο
σ΄ ένα απελπισμένο σήμερα
γεμάτο προδοσία.

Ένας λαός απελπισμένος
είμαστε που ζούμε ένα χειμώνα
τέσσερα χρόνια
Θ΄ αντέξουμε άραγε;
Είμαστε στο περιθώριο της ελπίδας.

Οι ελπίδες χάνονται
όταν δεν υπάρχουν
προσδοκίες.

Είναι απόλυτο
είναι ξεγραμμένοι αυτοί
που ΄χουν μικρές 
προσδοκίες.

Γιατί αυτές είναι
πιο μικρές απ΄ τον κόσμο
όσο μια πεταλούδα
που παλεύει το χρόνο
με τ΄ απέραντα όρια
φωνάζοντας:
-Κι εγώ είμαι εδώ!!!

Όσο μια φουσκάλα 
στο νερό
που ανεβαίνει ψηλά
μέχρι να σκάσει
ελπίζοντας να την δουν.

Έτσι οι προσδοκίες χάνονται
γιατί δεν είναι σκληρές
δεν είναι απέραντα βουνά
δεν έχουν πιστεύω
της δύναμης του αγώνα.

Μετράμε αυτό που χάσαμε χθες...

Ξέρουμε τι θα χάσουμε αύριο!!!

Είναι χαράδρες
που πέφτουν οι ελπίδες
σ΄ όνειρα σκοτεινά
σ΄εφιαλτικά χέρια.

Σε πουλημένους
απλώσαμε τις ιδέες
το μέλλον τη ζωή μας.

Αυτοί τις έκαναν επένδυση
κέρδος, καταστροφή
μας ΄κλεψαν το χαμόγελο
κι ακουμπάμε τις πλάτες
πάνω σε γυάλινους τοίχους.

Μέσα σε κόκκινα ηλιοβασιλέματα
ετοιμάζοντας να δώσουμε
το αίμα που βράζει
πάλι στην ιστορία.

Περπατάμε στην Ελλάδα
στο περιθώριο του μέλλοντος...

                                        Σπηλιώτης Σωτήρης

                  ΕΡΓΟ ΜΑΡΙΑ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗ

Λυπημένη Τζοκόντα...http://www.blurb.com/books/5045801

                                                                                         18/10/2012

Λυπημένη Τζοκόντα.

Λυπημένη Τζοκόντα
έφυγες απ΄ τον απόντα
όταν είδες τον πάτο,
που σ΄είχε αυτός.
Λυπημένη γυναίκα
που ΄χες χαμόγελα δέκα
σε καθρέφτες σπασμένους,
από μισός κακό.
Λυπημένες ελπίδες
καθώς αιχμάλωτη μ΄ είδες
μες στα σύρματα που ΄χες, 
απ΄ τον δικό σου άνδρα εχθρό.
Λυπημένη Τζοκοντα
ένα βράδυ από σπόντα
με κατέκτησες και τότε,
απέκτησες το χαμόγελο,
το ειρωνικό.
Ένας ακόμη χαμένος
στην άκρη της γης ερωτευμένος
για ένα χαμόγελο που ΄ναι,
απ΄ την κόλαση πιο κακό.

                                       Σπηλιώτης Σωτήρης

                       

   

Μου Λένε...http://www.blurb.com/books/5750127

                                                                               18/10/2012


Μου λένε
ότι γράφω αλήθειες
ότι γράφω ζωή
και δεν είναι ιστορίες 
απ΄ του μυαλού τη  φυγή.

Μου λένε
θέλουν να με γνωρίσουν
μα δεν ξέρουν αυτά
που ΄χω σκορπισμένα
στου κήπου την καρδιά.

Μου λένε
μισόλογα για ΄σένα
ότι σκέφτεσαι απλά
ότι είσαι ρεμάλι
ότι παίρνεις πολλά
ότι είσαι μπλεγμένη
με του χόρτου το φως
που σου δείχνει τον δρόμο
ξεφεύγεις αλλά πως;

Βυθισμένη στην τρέλα
μιας γλυκιάς επαφής
που οδηγάει στην νύχτα
του κορμιού της ψυχής.

Μου λένε
ότι σου ΄πα να φύγεις
δεν ήθελα να σε δω
το ξημέρωμα στημένη
σ΄ένα πάρκο φτωχό
να πουλάς το κορμί σου
αυτό που τόσο ποθώ.

Μου λένε
πως έβαλες στα όνειρα σου
μια μεγάλη φωτιά
που μυρίζει απ΄ το χόρτο
κάθε ματωμένη νυχτιά.

Έτσι αγγίζω με σκέψεις
την μορφή σου εδώ
στου δωματίου το κρεββάτι
που είναι τόσο σκοτεινό.

Λες και θέλει να κρύψει
της γραφής το κενό
αφού δεν είχα το κουράγιο
να σε προστατέψω εγώ.

Μου λένε, ότι χάθηκες...

                                        Σπηλιώτης Σωτήρης

Εκλαιγες....http://www.blurb.com/books/5045801

                                                                            17/10/2012


Έκλαιγες
ένα απόγευμα στο τέρμα
καθώς έφτανες
με λυπημένο βλέμμα
γιατί έλαβες το γραμμα,
το πρωί, αυτό που σ΄ έκανε
ελεύθερο πουλί.
Άπλωσες το χέρι σου
σε μένα
με τα μάτια χαμηλωμένα
να χωθείς,
μες στην δική μου αγκαλιά.
Μα εγώ ξέχασα
τ΄ άγγελου τα φτερά.
Έτρεχες στην παλίρροια
του νου χαμένη,
σ΄ ουσίες του κορμιού σου
όταν σε έπνιξαν τα δάκρυα
που σε πήραν μακρυά...
Οι θυσίες
γίνανε τιμωρίες
για ΄σένα,
γιατί αγάπησες εμένα ,
τόσο λίγο μόνο μια φορά.
Έκλαιγες σαν βροχή
τιμωρημένη
γιατί ένιωθες χαμένη.
Χωρίς να φταις
καταδικασμένη
σε μοναξιά...
Έκλαιγες.

                                        Σπηλιώτης Σωτήρης

                     ΕΡΓΟ ΕΛΕΝΑ ΚΟΝΤΟΥ

Ερωτευμένος..http://www.blurb.com/books/5750127

                                                                                  17/10/2012


Αν κλέψεις μια μέρα 
απ΄ την χαρά μου
αν δεις μες την καρδιά 
τα μυστικά μου
αν τρέξεις σ΄ένα κήπο
ανθισμένο με ιδέες
με μία ή χιλιάδες ορχιδέες
θα ΄χεις τότε ένα σπόρο
αγάπης
που χάθηκε όταν ο μήνας 
Μάρτης
ξενύχτησε ένα βράδυ 
μεθυσμένος
με πόνο γιατί ήταν 
ερωτευμένος.

Αν μες στον κήπο
λάμπουν σε μια άκρη
ιδέες σαν διαμάντια
ή σαν δάκρυ, να ξέρεις 
ότι έχασες  έμενα
μα όχι του έρωτα
το χάδι, αυτό το 'χες 
πάντα κερδισμένο
απ΄ έναν μυστικά 
ερωτευμένο.

                                          Σπηλιώτης Σωτήρης

                    ΕΡΓΟ ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Περνάς...http://www.blurb.com/books/5750127

                                                                                 17/10/2012


Περνάς
δίπλα μου γελάς
στον απέναντι δρόμο
θέλεις να πας,
τσιγάρο κρατάς
μ΄ αγωνία περπατάς.

Τρέχεις να προλάβεις
την πόλη που ζεις
λες ότι δεν ξέρεις
και δεν ρωτάς
να μάθεις ,
γιατί αγωνιάς.

Σταματάει ότι ξεκινάς
βλέπεις μια άλλη
όπως κι εσύ αυτή, 
αλλού κοιτά.

Έχει στο χέρι καφέ
στη Θεσσαλονίκη τριγυρνά
άλλη ψάχνει στην αγορά
με μίνι καυτό πόδια γυμνά.

Δυο μαζί φίλες 
κοιτούν ρούχα σε βιτρίνες
και μια ξεδιάντροπα νεαρό φιλά
τον έχει αγκαλιά, ανάσα βαθιά.

Άλλη κοντά τρέχει
μετράει απ΄ την τσάντα λεφτά
στη στάση στο λεωφορείο πηδά.

Εσύ αγωνιάς τρελά
και χάνεσαι μέσα στον κόσμο
σαν βροχή
που τρέχει όλο άγχος
στην πόλη αυτή.

Περνάς σε μια άγνωστη
πόλη που ζεις
που αλλάζει την κάθε στιγμή
όταν ανοιγοκλείνεις
τα μάτια εσύ.

Περνάς...

                                        Σπηλιώτης Σωτήρης

                    ΕΡΓΟ ΕΥΑ ΚΟΥΣΤΕΡΗ