29/05/2012
Παθιασμένη νύχτα
ακουμπά τις σκέψεις
παθιασμένα φεγγάρια
ανασαίνουν τον έρωτα,
χαμηλώνουν κοντά μας
ξεδιάντροπα χλωμά και
φιλιούνται στο στόμα
προσπαθώντας να κλέψουν ανάσες.
Άρωμα στα χείλια απ΄ άγουρη
γεύση μελιού
βαθιά κύματα πνοής
γεμίζουν τα στήθη
καθώς τα παθιασμένα φίλια
ρουφούν τ΄ οξυγόνο
και γεμίζουν τις αναπνοές
με καυτό πάθος
απ΄ ασημένιες ρωγμές ιλίγγου.
Χαϊδεύεις με την σκέψη τον πόθο
κι αυτός ρουφάει όλη την πλάση
έτσι γίνονται αόρατα δέντρα,
αόρατες θάλασσες κι αόρατος ουρανός.
Κι ακουμπάμε σε μια ευθεία γη
με την σκέψη να πεταρίζει
μόνο ανάμεσα σε συννεφάκια
με καμπύλες αναπνοής.
Έτσι όλα λυγίζουν πάνω
σ΄ ένα στρώμα με άνθη από κερασιά
σκορπίζοντας αρώματα
από αγιόκλημα, από γιασεμί και μηλιά.
Παράδεισος η νύχτα που αγκαλιάζει
τα φεγγάρια στο χορό του πάθους,
αγγίζουν με τα δάχτυλα
κάθε παλάμη γυμνού κορμιού,
το σφίγγουν, το χαϊδεύουν, προσπαθούν
να νιώσουν εκεί όλη την ζωή,
όλη την ορμή,όλο τον έρωτα.
Κι ο χρόνος εγκαταλείπει
τις προσπάθειες να κοιμίσει
τα φλογισμένα κορμιά
αφήνεται μέχρι το πρωΐ
στο παρθενικό ταξίδι της φύσης.
Όταν η ορμή πάψει στην έκσταση,
όταν ηρεμήσουν τα πνεύματα
κι αφήσουν τα κορμιά
μακριά για λίγο την ευτυχία,
τότε θα γίνουν όλα κανονικά
έκτος απ΄ τα μάτια
που θα υπόσχονται την άλλη νύχτα
πιότερα!!!
ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ
ΕΡΓΟ ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΑΜΑΛΗ
