Μαζί μου κλαίει...http://www.blurb.com/books/5750127

                                                                                    04/10/2012


Μαζί μου κλαίει το φεγγάρι
σ΄ ένα δρόμο σκοτεινό βαρύ
δεν μου έχει κάνει καμιά χάρη
καθώς μου κλέβει την ζωή.

Κρύβεται πίσω από ψέμα
από μιαν όψη σοβαρή
σίδερο είναι σκουριασμένο
χωρίς αισθήσεις δίχως κορμί.

Αγάλματα μαρμαρωμένα
βλέπω ανθρώπους σε στενά
έχουνε χάσει μες στην πόλη
προορισμό, κυκλοφορούν σαν ξωτικά.

Δυστυχισμένοι ,πεινασμένοι,
ακουμπούν σε κάδους σκουπιδιών
για ν΄ αγοράσουν την ελπίδα
για να χορτάσουν το παρόν.

Μαζί μου κλαίει το φεγγάρι
όταν σχολώ απ΄ την δουλειά
ανάμεσα σε σύννεφα σαν να΄χει ζάλη
μεθυσμένο ίσως να πονά.

Μαζί μου κλαίει το φεγγάρι...

                                             Σπηλιώτης Σωτήρης

                  ΕΡΓΟ ΤΡΑΝΑΚΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Πάνω σε καινούργιους ωκεανούς...http://www.blurb.com/books/5039460-dreams

                                                                                  04/10/2012

Πάνω σε καινούργιους ωκεανούς...

Ξεπερασες την φαντασία 
Μαρία...
Άφησες πίσω τα ρίσκα
έκανες βήματα μπροστά
και μου είπες:
-Ευτυχώς ξέρω, εγώ!
-Ναι, πολλές φορές μετράω
μ΄ αγωνία τις νύχτες που περνούν
χωρίς να μαθαίνω νέα,
χωρίς να βλέπω έργα, από φίλες.
Παθιασμένος αλλάζω 
ίσως σκέψεις και γράφω.
Δεν ξέρω για ποιά...
Απλά γράφω,
περιμένοντας τις δικές σας
όμορφες νύχτες.
Αυτές που απλώνεται τα έργα σας
για ένα μοναχικό άνθρωπο
που τα περιμένει με αγωνία...
Εμένα...
Μου αρέσουν τα κρίνω τα θέλω,
και πάντα με ξεπερνούν.
Ξεπερασες την φαντασία 
Μαρία.
Άφησες πίσω τα ρίσκα 
και αναβάτης ,
πάνω σε δυο γαλάζια 
ατίθασα άλογα,
απλώνεις το κορμί σου,
την σκέψη σου,
πάνω σε καινούργιους
ωκεανούς....

                                               Σπηλιώτης Σωτήρης

                 ΕΡΓΟ      ΜΑΡΙΑ   ΧΩΡΕΜΗ

Με πήρες...http://www.blurb.com/books/5750127

                                                                            03/10/2012



 Με πήρες στο τηλέφωνο
η φωνή σου τρομαγμένη
τ΄όνομα μου αναζητά
λες κι ήσουνα κλεισμένη
σ΄ ένα σύννεφο ψηλά.

Βασανισμένα έψαχνες να νοιώσεις
ίσως μια σίγουρη ελπίδα ανθρωπιάς
κι εγώ σου είπα όχι λάθος
δεν είχα άλλο θάρρος πια καρδιάς.

Ξέρω ότι αόρατες αλυσίδες
σε σφίγγουν , σ΄ αγκαλιάζουν το κορμί
ξέρω τα κλειδιά που βασανίζουν
τα θέλω σου, την άδεια σου ψυχή.

Κοιτάς απελπισμένη τώρα
από μια αγάπη που σε φέρνει στο μυαλό
τ΄ ανέλπιστα, τ΄ άχρηστα τα δώρα
που έκανα στο σώμα σου εγώ.

Είπες πως ήταν τότε η αγάπη
μια φυλακή και μέσα εσύ γυμνή
έπαιρνες κάθε λατρείας χάδι
μα ήσουν επιπόλαια πολύ.

Τώρα ελεύθερη βασανισμένη
από άνδρες που βιάζουν το μυαλό
με ζήτησες κι ας ήσουνα χαμένη
πίσω από το τηλεφώνημα αυτό.

Με πήρες...    

                                             Σπηλιώτης Σωτήρης

Γιορτινές Κάρτες...

                                                                                     02/10/2012


Σχισμένα γράμματα
ματωμένες αναπνοές
από δύσκολες ώρες
φυλακισμένες  ζωές.

Καμμένα δέντρα
σε γκρεμούς, σε πλαγιες
αυτοκτονούν σε στιγμές
μαζωμένες κρυφές.

Κάτω από κάστρα
από σβησμένα άστρα
εσύ γυρνάς εδώ εκεί
χωρίς πρόσωπο χωρίς αναπνοή
αφού κάηκαν από βρωμιά
αυτά που ΄χες στην καρδιά.

Μόνο ένα δέντρο που ΄χει καεί
μες την ομίχλη προσπαθεί
να ΄ναι στολισμένο
για τις νέες γιορτές απελπισμένο.

Σχισμένα γράμματα
ήταν οι ευχές οι φετινές
μέσα σε κάρτες γιορτινές
που χάθηκαν στο δρόμο.

Έτσι στα μάτια τα τυφλά
που χάνονται στα σκοτεινά
τα χρώματα σου ΄μειναν μόνο
να παλεύουν με το χρόνο.

                                            Σπηλιώτης Σωτήρης
                                         
                                           ΕΡΓΟ        ΠΑΡΤΑΛΗ ΚΑΙΤΗ

Ξημερώνει....

                                                                            01/10/2012


Ξημερώνει κι ένα άσπρο
μαγικό φως
από την πανσέληνο σκορπίζει
καθώς η νύχτα επιμένει στοργική
την πορεία της να συνεχίζει.

Στην αγκαλιά της έχει για παιδιά
χιλιάδες τ΄ αστέρια
κι ένα φεγγάρι
που ολόγιομο σκορπά
χιλιάδες άσπρα περιστέρια.

Πρώτη Οκτώβρη
κι οι ώρες του κυλούν
απ΄ ένα καλοκαίρι
σ΄ ένα χειμώνα 
που θα ντύσει στα λευκά
τις σκέψεις, τις ιδέες,
την ελευθερία στην καρδιά.

Μέσα σε μια άγρια παγωνιά,
είθε να κρατήσουμε ζεστά
τις μυρωδιές που ΄χει η ψυχή μας
από το παρελθόν που άφωνο κοιτά
που πάει η ζωή μας.

Είθε η νέα χαραυγή
να δώσει μόνο ελπίδες
για ένα χειμώνα
που θα ΄ρθουν στη γη
μόνο του Θεού φροντίδες.

Να ξεχαστούν όλα τα κακά
τα μυστικά της σκέψης πηγάδια
που προσπαθούν να ρίξουνε ξανά
τους Έλληνες σε νέα σκλαβιά.

Ξημερώνει κι ένα άσπρο
μαγικό φως από την πανσέληνο σκορπίζει
αστρόσκονη για έναν υπέροχο λαό
που τ΄ όνειρα του η προδοσία γκρεμίζει!

                                           Σπηλιώτης Σωτήρης

             ΕΡΓΟ ΒΟΥΛΑ ΛΑΔΟΥΚΑΚΗ

Πίστεψες...

                                                                                28/09/2012

Πίστεψες θαρρώ

πως το παρελθόν

θα το δέχονται οι άλλοι

σαν μέλλον, σαν παρόν,

χωρίς αγκάθια 

να πληγώνουν το κορμί

χωρίς πέτρες

να βαραίνουν την ψυχή

χωρίς ζάλη.

Όταν παίρνεις το πρωί 

απ΄ την δουλειά

για να πεις

πόσο η καρδιά σου μ΄ αγαπά

και αρχινάς τα δήθεν και τα μη

με θυμώνεις μου φλογίζεις 

την ζωή.

Πως ξεχνάς

τις νυχτερινές φωτιές

τα γυρίσματα, τους ρυθμούς,

του κρεβατιού τις αγκαλιές,

πόσες φλόγες

ξενυχτούν ως το πρωί

πόντο πόντο όταν φιλάω

το δικό σου το κορμί.

Έτσι σκέφτομαι 

πολλές φορές

να μετρήσω του κορμιού σου 
τα φιλία, τα τραντάγματα, 
τις άπειρες κραυγές,

την απόλαυση, τις καυτές σου ηδονές

και αν μου πεις δεν σε παίρνω αγκαλιά

να μην σε φιλήσω ποτέ ξανά.

Ξέρεις όμως από σκέψεις αντρικές

έτσι παίζεις τις δικές σου μουσικές,
ώσπου να ΄ρθει πάλι η νυχτιά

ξεκινώντας παθιασμένα 

η βραδιά.

                                           Σπηλιώτης Σωτήρης

                 

Ηρθε... http://dream-sotiriss.blogspot.gr/2012/09/blog-post_28.html

                                                                                   28/09/2012
Ήρθε.
Έπεσε ένας άγγελος
στη γη,
εδώ δίπλα κοντά 
σε ΄μενα.
Ήτανε χαμένος 
σαν παιδί
με φτερά σχισμένα.
Είχε αμαρτήσει 
σιωπηλά
γι΄ έναν άλλον άγγελο
στη σκέψη
και τον 'διωξαν 
αμέσως από ΄κεί,
μην κι άλλους αγγέλους
παιδέψει.
Έτσι λυπημένο σοβαρό
τον κοίταξα φοβισμένος
δεν ήταν άνθρωπος
ήταν κάτι θεϊκό,
έκπτωτος για τον έρωτα,
που ΄ρθε στη γη χαμένος.

                                       Σπηλιώτης Σωτήρης