19/06/2012
Ζέστη που ζει μέσ΄ στην ψυχή και στο μυαλό
ζέστη κρυμμένη μέσα σε συρτάρια
δε μ΄ αφήνει αυτό που θέλω να σας πω
αυτό που ΄κανε τη ζήση μας αντάρα.
Αιχμάλωτος λαός γι΄ ακόμη μια φορά
στους ξένους που για σύμμαχοι περνάνε
μέσα σε μια Ευρώπη που πεινά
μέσα σε μια Ελλάδα πού περήφανα αγωνιά.
Χάθηκαν πάλι ανθρώπινες ζωές
άξιες της Ελληνικής περηφάνιας
χάθηκε η ελπίδα που ζούσε στο χθες
της συντροφιάς ,της αγωνίας ,
της θρησκευτικής κατάνοιας.
Αλλόθρησκοι στο χρήμα πουλημένοι εχθροί
μαζί με κάποιους τοπικούς προδότες
επίθεση μας ΄καναν
και σκλάβωσαν την χώρα αυτή
που γέννησε θεούς,
που δεν πέθαναν που ζουν σε μύθους ,
σε αγώνες και στην αληθινή ζωή.
Ζέστη που το αίμα στέλνει απ΄ το κορμί
αισθήματα οργής για την ιερή γη μας
και στο μυαλό που βλέπει με μάτια κλειστά
όταν ονειρεύεται την Ελλάδα να νικά.
Αίμα κι οργή κουρνιάζει στη ψυχή
που ανακατώνεται με μια νέα ελπίδα
για τους υπευθύνους στην νέα κατοχή
γι΄ αυτά που χάσανε οι Έλληνες την χιλιετηρίδα.
Ξεχνούν νομίζω φαίνεται οι λαοί
πως όταν σκάσουν των Ελλήνων οι ψυχές
δεν είναι άνθρωποι που γίνονται λιοντάρια
μονό είναι θεοί του Λεωνίδα παλικαριά.
Ποσό λυπάμαι που εκεί μας οδηγούν
να βάλουμε Αλέξανδρους πάλι να κατακτήσουν
αυτούς τους άμοιρους βάρβαρους λαούς
που θηλυκά κι ανάπηρους έβαλαν να μας κυβερνήσουν.
Τον ήλιο όταν στα μάτια τον κοιτώ
ένα θάρρος μου θαμπώνει την καρδία μου
σκέφτομαι τις ύαινες που βάλανε σκοπό
να κλέψουνε την πατρίδα μου τα ιδανικά μου.
Ζήστε και ΄σείς κι αφήστε κι εμάς
ειρηνικά να ζήσουμε μαζί σας
για μιαν ελπίδα ότι θα ΄σαστε καλά
για μιαν ελπίδα να ΄χει η άμοιρη ζωή σας.
Βάρβαροι, άπιστοι κι άχρηστοι λαοί
μην έχετε ελπίδα ότι την προδοσία την ξεχνάμε
ούτε την άλωση της Πόλης ποτέ αυτή
ούτε της Μικράς Ασίας την καταστροφή
και ποτέ μα ποτέ την γερμανική την κατοχή.
Ένας Άρης, ένας Αλέξανδρος έχουν γεννηθεί
και με το ζόρι τους κρατάμε,μην ξεχνάτε
γιατί δεν ξέρετε τον μπελά που θα σας βρει
όταν το αίμα σας στην γη μας θα κοιμάται.
Είναι στα αλήθεια μια ζέστη που κρατά
ακόμα των Ελλήνων τις ελπίδες
ότι θα καταλάβετε εσείς εκεί μακριά
ότι δεν παίζουν, με των αρχαίων τα παιδιά.
Ζέστη που ζει μέσα στην ψυχή και το μυαλό
ζέστη κρυμμένη μέσα στα συρτάρια
δεν με αφήνει να σας πω το μυστικό
αυτό που θα κάνει σύντομα την ζωή σας αντάρα.
Σπηλιώτης Σωτήρης
εργο ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Δ ΡΑΠΑΝΤΖΙΚΟΥ
Ζέστη που ζει μέσ΄ στην ψυχή και στο μυαλό
ζέστη κρυμμένη μέσα σε συρτάρια
δε μ΄ αφήνει αυτό που θέλω να σας πω
αυτό που ΄κανε τη ζήση μας αντάρα.
Αιχμάλωτος λαός γι΄ ακόμη μια φορά
στους ξένους που για σύμμαχοι περνάνε
μέσα σε μια Ευρώπη που πεινά
μέσα σε μια Ελλάδα πού περήφανα αγωνιά.
Χάθηκαν πάλι ανθρώπινες ζωές
άξιες της Ελληνικής περηφάνιας
χάθηκε η ελπίδα που ζούσε στο χθες
της συντροφιάς ,της αγωνίας ,
της θρησκευτικής κατάνοιας.
Αλλόθρησκοι στο χρήμα πουλημένοι εχθροί
μαζί με κάποιους τοπικούς προδότες
επίθεση μας ΄καναν
και σκλάβωσαν την χώρα αυτή
που γέννησε θεούς,
που δεν πέθαναν που ζουν σε μύθους ,
σε αγώνες και στην αληθινή ζωή.
Ζέστη που το αίμα στέλνει απ΄ το κορμί
αισθήματα οργής για την ιερή γη μας
και στο μυαλό που βλέπει με μάτια κλειστά
όταν ονειρεύεται την Ελλάδα να νικά.
Αίμα κι οργή κουρνιάζει στη ψυχή
που ανακατώνεται με μια νέα ελπίδα
για τους υπευθύνους στην νέα κατοχή
γι΄ αυτά που χάσανε οι Έλληνες την χιλιετηρίδα.
Ξεχνούν νομίζω φαίνεται οι λαοί
πως όταν σκάσουν των Ελλήνων οι ψυχές
δεν είναι άνθρωποι που γίνονται λιοντάρια
μονό είναι θεοί του Λεωνίδα παλικαριά.
Ποσό λυπάμαι που εκεί μας οδηγούν
να βάλουμε Αλέξανδρους πάλι να κατακτήσουν
αυτούς τους άμοιρους βάρβαρους λαούς
που θηλυκά κι ανάπηρους έβαλαν να μας κυβερνήσουν.
Τον ήλιο όταν στα μάτια τον κοιτώ
ένα θάρρος μου θαμπώνει την καρδία μου
σκέφτομαι τις ύαινες που βάλανε σκοπό
να κλέψουνε την πατρίδα μου τα ιδανικά μου.
Ζήστε και ΄σείς κι αφήστε κι εμάς
ειρηνικά να ζήσουμε μαζί σας
για μιαν ελπίδα ότι θα ΄σαστε καλά
για μιαν ελπίδα να ΄χει η άμοιρη ζωή σας.
Βάρβαροι, άπιστοι κι άχρηστοι λαοί
μην έχετε ελπίδα ότι την προδοσία την ξεχνάμε
ούτε την άλωση της Πόλης ποτέ αυτή
ούτε της Μικράς Ασίας την καταστροφή
και ποτέ μα ποτέ την γερμανική την κατοχή.
Ένας Άρης, ένας Αλέξανδρος έχουν γεννηθεί
και με το ζόρι τους κρατάμε,μην ξεχνάτε
γιατί δεν ξέρετε τον μπελά που θα σας βρει
όταν το αίμα σας στην γη μας θα κοιμάται.
Είναι στα αλήθεια μια ζέστη που κρατά
ακόμα των Ελλήνων τις ελπίδες
ότι θα καταλάβετε εσείς εκεί μακριά
ότι δεν παίζουν, με των αρχαίων τα παιδιά.
Ζέστη που ζει μέσα στην ψυχή και το μυαλό
ζέστη κρυμμένη μέσα στα συρτάρια
δεν με αφήνει να σας πω το μυστικό
αυτό που θα κάνει σύντομα την ζωή σας αντάρα.
Σπηλιώτης Σωτήρης
εργο ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Δ ΡΑΠΑΝΤΖΙΚΟΥ
