19/07/2012
Τα Πράσινα Μάτια.
Τα δικά σου μάτια
σκεφτόμουν χθές
πόσο άπορα είναι,
μ΄ ελπίδες φθηνές.
Όταν είναι μονάχα
σ΄ ένα κόσμο που περνά
και ΄γώ δεν τα βλέπω,
γιατί είναι σεμνά.
Τα δικά σου τα μάτια
τα βαθιά πρασινωπά
είπες να μου στερήσεις,
πήρες τα όνειρα τα κρυφά.
Έχεις τόσα διαμάντια
σε δυο μάτια χρυσά
που λαβώνουν και καίνε,
την δική μου καρδία.
Αρμενίζω σε κύμα
σε βαθιά πέλαγα
όταν βλέπω ετούτη,
την λαμπερή σου ματιά.
Δυο μαχαίρια που σχίζουν
που καρφώνουν τις σκιές
που χωρίζουν την σκέψη,
σε ιδέες καυτές..
Δε μπορώ ν΄ ανασάνω
ζω σε μια φυλακή
σ΄ ένα γυάλινο κόσμο,
σε σκουριασμένο κλουβί.
Όταν για απλή τιμωρία
από ένα λάθος μπορεί
έφυγες σαν εικόνα ,
απ' την δική μου ζωή.
Για δυο πράσινα μάτια
με χρυσές πινελιές
αναπνέω στα αστέρια ,
τις θεϊκές σου ματιές.
Εσύ λάμπεις το ξέρεις
και σκορπίζεις φωτιά
με τα πράσινα μάτια,
στην δική μου καρδιά.
Έτσι απελπισμένος
σε ψάχνω τώρα θεά
να με πάρεις σαν μια Εύα,
από του παράδεισου την αγκαλιά.
Με τα μάτια εκείνα
που ταξιδεύουν στο φως
θα ΄θελα να πετάξω,
να γίνω ήλιος χρυσός.
Ν΄ απλώσω αχτίδες
να σε κάψω κι εγώ
για να ΄χω αυτά τα μάτια,
σαν χρυσό ουρανό.
Τα δικά σου τα μάτια
αυτά τα πράσινα απλά
θέλω να το πιστεύεις ,
με κάνουν από φτωχό βασιλιά...
Σπηλιώτης Σωτήρης
ΕΡΓΟ ΜΑΡΙΑ ΧΩΡΕΜΗ
Τα Πράσινα Μάτια.
Τα δικά σου μάτια
σκεφτόμουν χθές
πόσο άπορα είναι,
μ΄ ελπίδες φθηνές.
Όταν είναι μονάχα
σ΄ ένα κόσμο που περνά
και ΄γώ δεν τα βλέπω,
γιατί είναι σεμνά.
Τα δικά σου τα μάτια
τα βαθιά πρασινωπά
είπες να μου στερήσεις,
πήρες τα όνειρα τα κρυφά.
Έχεις τόσα διαμάντια
σε δυο μάτια χρυσά
που λαβώνουν και καίνε,
την δική μου καρδία.
Αρμενίζω σε κύμα
σε βαθιά πέλαγα
όταν βλέπω ετούτη,
την λαμπερή σου ματιά.
Δυο μαχαίρια που σχίζουν
που καρφώνουν τις σκιές
που χωρίζουν την σκέψη,
σε ιδέες καυτές..
Δε μπορώ ν΄ ανασάνω
ζω σε μια φυλακή
σ΄ ένα γυάλινο κόσμο,
σε σκουριασμένο κλουβί.
Όταν για απλή τιμωρία
από ένα λάθος μπορεί
έφυγες σαν εικόνα ,
απ' την δική μου ζωή.
Για δυο πράσινα μάτια
με χρυσές πινελιές
αναπνέω στα αστέρια ,
τις θεϊκές σου ματιές.
Εσύ λάμπεις το ξέρεις
και σκορπίζεις φωτιά
με τα πράσινα μάτια,
στην δική μου καρδιά.
Έτσι απελπισμένος
σε ψάχνω τώρα θεά
να με πάρεις σαν μια Εύα,
από του παράδεισου την αγκαλιά.
Με τα μάτια εκείνα
που ταξιδεύουν στο φως
θα ΄θελα να πετάξω,
να γίνω ήλιος χρυσός.
Ν΄ απλώσω αχτίδες
να σε κάψω κι εγώ
για να ΄χω αυτά τα μάτια,
σαν χρυσό ουρανό.
Τα δικά σου τα μάτια
αυτά τα πράσινα απλά
θέλω να το πιστεύεις ,
με κάνουν από φτωχό βασιλιά...
Σπηλιώτης Σωτήρης
ΕΡΓΟ ΜΑΡΙΑ ΧΩΡΕΜΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου