17/10/2012
Έκλαιγες
ένα απόγευμα στο τέρμα
καθώς έφτανες
με λυπημένο βλέμμα
γιατί έλαβες το γραμμα,
το πρωί, αυτό που σ΄ έκανε
ελεύθερο πουλί.
Άπλωσες το χέρι σου
σε μένα
με τα μάτια χαμηλωμένα
να χωθείς,
μες στην δική μου αγκαλιά.
Μα εγώ ξέχασα
τ΄ άγγελου τα φτερά.
Έτρεχες στην παλίρροια
του νου χαμένη,
σ΄ ουσίες του κορμιού σου
όταν σε έπνιξαν τα δάκρυα
που σε πήραν μακρυά...
Οι θυσίες
γίνανε τιμωρίες
για ΄σένα,
γιατί αγάπησες εμένα ,
τόσο λίγο μόνο μια φορά.
Έκλαιγες σαν βροχή
τιμωρημένη
γιατί ένιωθες χαμένη.
Χωρίς να φταις
καταδικασμένη
σε μοναξιά...
Έκλαιγες.
Σπηλιώτης Σωτήρης
ΕΡΓΟ ΕΛΕΝΑ ΚΟΝΤΟΥ
Έκλαιγες
ένα απόγευμα στο τέρμα
καθώς έφτανες
με λυπημένο βλέμμα
γιατί έλαβες το γραμμα,
το πρωί, αυτό που σ΄ έκανε
ελεύθερο πουλί.
Άπλωσες το χέρι σου
σε μένα
με τα μάτια χαμηλωμένα
να χωθείς,
μες στην δική μου αγκαλιά.
Μα εγώ ξέχασα
τ΄ άγγελου τα φτερά.
Έτρεχες στην παλίρροια
του νου χαμένη,
σ΄ ουσίες του κορμιού σου
όταν σε έπνιξαν τα δάκρυα
που σε πήραν μακρυά...
Οι θυσίες
γίνανε τιμωρίες
για ΄σένα,
γιατί αγάπησες εμένα ,
τόσο λίγο μόνο μια φορά.
Έκλαιγες σαν βροχή
τιμωρημένη
γιατί ένιωθες χαμένη.
Χωρίς να φταις
καταδικασμένη
σε μοναξιά...
Έκλαιγες.
Σπηλιώτης Σωτήρης
ΕΡΓΟ ΕΛΕΝΑ ΚΟΝΤΟΥ